پاسخ :

روزی ز سر سنگ عقابی به هوا خاست



واندر طلب طعمه پر و بال بیاراست



بسیار منی کـرد و ز تقدیر نترسید



بنگر که از این چرخ جفا پیشه چه برخاست:



ناگـه ز کـمینگاه، یکی سـخت کمانی،



تیری ز قضا و قدر انداخت بر او راست،



بر خـاک بیفتاد و بغلـتید چو ماهی



وانگاه پر خویش گشاد از چپ و از راست،



گفتا: «عجب است! این که ز چوب است و ز آهن!



این تیزی و تندیّ و پریدنش کجا خاست؟!»



چون نیک نگه کرد و پر خویش بر او دید



گفتا: «ز که نالیم که از ماست که بر ماست.»



از ماست که بر ماست..............